przepisy prawne

Stypendium socjalne, a samodzielność finansowa mamy studentki.

Wstęp.

Jak żyć? Książki, notatki, ksero? Mieszkanie, dojazdy, obiady? Studia daleko od rodziny? Małe doświadczenie w pracy i mało czasu. Skąd wziąć pieniądze na studiowanie?

Niestety studia, czy to stacjonarne czy zaoczne wiążą się z wysokimi wydatkami i kosztami, czyli pieniędzmi. Owszem niektóre osoby pracują. Osobiście uważam, że przy dobrej organizacji czasu, można dobrze zarobić na pracy dodatkowej, ale niektóre kierunki są wymagające pod względem czasowym i pozostawiają studentom nie wiele czasu na pracę. Dodatkowo niektóre osoby nie czują się na siłach pracować i studiować, ponieważ boją się, że nie starczy im energii na naukę w czasie sesji i nie poradzą sobie ze zdaniem egzaminów.

Nasza konstytucja, ustawa prawo o szkolnictwie wyższym i różne inne akty prawne przewidują równy dostęp do studiowania, a co za tym idzie osoby których nie stać na finansowanie studiów, ( w większości przypadków ich rodziców na to nie stać), mogą korzystać z różnej pomocy np. stypendium socjalne, dodatki do stypendium, zapomoga czy kredyty studenckie. Konstytucja RP zapewnia szkołom wyższym autonomię. Uczelnie w swoich regulaminach szczegółowo określają informacje dotyczące stypendiów, kredytów studenckich oraz szeroko rozumianej pomocy materialnej.

Warunki ubiegania się o świadczenia.

Każdy może otrzymać stypendium socjalne. Każdy, kto spełnia określone warunki. Stypendium socjalne przysługuje studentowi, który znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, tzn. w sytuacji, gdy wysokość dochodu na osobę w jego rodzinie nie przekracza progu dochodu ustalonego w uczelni.

Próg dochodu od którego zależy przyznanie stypendium ustala rektor w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego, w granicach od 668,2 zł do 1043,9 zł, a od 1 listopada 2016 r. – do 1051,7 zł (netto) miesięcznie na osobę w rodzinie.

Student o dochodzie nieprzekraczającym 668,2 zł miesięcznie na osobę w rodzinie ma ustawowo zapewnione otrzymanie stypendium.

Stypendium może otrzymać także student o wyższym dochodzie, jeżeli rektor określi wyższy próg dochodu, nieprzekraczający jednakże 1043,9 zł, a od 1 listopada 2016 r. – 1051,7 zł. Jest to ustawowa maksymalna wysokość i nawet w szczególnych przypadkach uczelnia nie może przyznać stypendium socjalnego przy wyższym dochodzie studenta.

Do wniosku należy dołączyć odpowiednio:

(Zazwyczaj oprócz wniosku napisanego według wzoru podanego na danej uczelni należy dostarczyć poniższe dokumenty, ale wszystko zależy od uczelni i trzeba to sprawdzić na oficjalnej stronie wybranej szkoły wyższej).

  1. 1. Zaświadczenia z urzędu skarbowego o dochodach za poprzedni rok podatkowy (za okres zasiłkowy) tj. w roku akademickim 2017/2018 będą to zaświadczenia z 2016 roku (własne, rodziców- oddzielnie dla każdego rodzica, pełnoletniego uczącego się rodzeństwa lub dzieci, współmałżonka) Złożenie takiego zaświadczenia jest obowiązkowe dla wszystkich pełnoletnich członków rodziny, również od osób, które nie uzyskały dochodu w poprzednim roku podatkowym.
  2. Zaświadczenia o wysokości składek na ubezpieczenie zdrowotne w 2016 r. (ZUS, KRUS lub Zakład Emerytalno-Rentowy MSWiA)
  3. Umowy o pracę, umowy zlecenia wykazujące okres zatrudnienia w roku podatkowym 2016
  4. W przypadku, gdy członek rodziny posiada gospodarstwo rolne konieczne jest zaświadczenie z urzędu gminy o ilości hektarów przeliczeniowych w 2016 r., a w przypadku dzierżawy takiego gospodarstwa – umowa dzierżawy. W przypadku osób pobierających rentę – zaświadczenie z ARiMR o wysokości otrzymywanej renty strukturalnej
  5. Zaświadczenia o pobieraniu nauki przez rodzeństwo lub dzieci studenta w szkołach podstawowych, ponadpodstawowych oraz szkołach wyższych. Student posiadający rodzeństwo lub dzieci do lat siedmiu dostarcza akty urodzenia.
  6. W przypadku rodzin niepełnych konieczna jest kopia aktu zgonu rodziców, wyrok sądowy określający wysokość alimentów, zaświadczenie od komornika o nieściągalności alimentów, zaświadczenie z Funduszu Alimentacyjnego o wysokości alimentów otrzymanych w poprzednim roku.
  7. W przypadku bezrobocia zaświadczenia z Urzędu Pracy.
  8. Oświadczenie wszystkich członków rodziny o wysokości dochodu niepodlegającego opodatkowaniu (złożenie tego zaświadczenia jest obowiązkowe dla wszystkich pełnoletnich członków rodziny)
  9. Utrata dochodu – jeżeli student lub członek jego rodziny utracił dochód uzyskany w roku 2016, składa wniosek o nieliczenie tego dochodu (należy podać kwotę). Utratę dochodu należy udokumentować poprzez załączenie świadectwa pracy oraz Pit 11.
  10. Studenci studiów stacjonarnych z udokumentowaną trudną sytuacją materialną mogą ubiegać się o zwiększenie wysokości stypendium socjalnego z tytułu zamieszkania w domu studenckim lub obiekcie innym niż dom studencki jeżeli codzienny dojazd z miejsca stałego zamieszkania do uczelni uniemożliwiałby lub w znacznym stopniu utrudniał studiowanie. O zwiększenie stypendium socjalnego z tego tytułu może ubiegać się student, którego dochód na osobę w rodzinie nie przekracza najniższego przedziału dochodowego ustalonego przez rektora. Warunkiem uzyskania takiego stypendium jest udokumentowanie faktu zamieszkiwania w domu studenckim lub innym obiekcie. (Umowa najmu, oświadczenie, zaświadczenie z akademika).
  11. Stypendium socjalne może zostać zwiększone znajdującemu się w trudnej sytuacji materialnej studentowi studiów stacjonarnych z tytułu zamieszkania w domu studenckim lub w obiekcie innym niż dom studencki z niepracującym małżonkiem lub dzieckiem studenta.

Samodzielność finansowa.

Odmiennie kształtuje się jednak sytuacja osób, które nie prowadzą z rodzicami wspólnego gospodarstwa domowego. Zazwyczaj będą to osoby, które samodzielnie pracują i utrzymują lub osoby, które wzięły ślub i mają swoje dzieci. Tacy studenci mogą ubiegać się o stypendium socjalne bez wykazywania dochodów osiąganych przez rodziców, opiekunów prawnych lub faktycznych w przypadku gdy.

1. Nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego z żadnym z rodziców i potwierdzą ten fakt w złożonym oświadczeniu oraz spełniają jedną z następujących przesłanek:

  • ukończył 26 rok życia,
  • pozostaje w związku małżeńskim,
  • ma na utrzymaniu dzieci niepełnoletnie, dzieci pobierające naukę do 26 roku życia przypada w ostatnim roku studiów, do ich ukończenia, oraz dzieci niepełnosprawne bez względu na wiek.

Wystarczy spełnienie jednej z 3 przesłanek, nie muszą one występować łącznie.

lub
 2. jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
  • posiadał stałe źródło dochodów w ostatnim roku podatkowym,
  • posiada stałe źródło dochodów w roku bieżącym,
  • jego miesięczny dochód w ostatnim roku podatkowym i roku bieżącym, nie jest niższy lub równy 1,15 sumy kwoty określonej w art. 5 ust. 1 i kwoty określonej w art. 6 ust 2 pkt 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych tj. 1.XI.2016 r – 930,35
  • nie prowadził wspólnego gospodarstwa domowego z żadnym z rodziców i potwierdził ten fakt w złożonym oświadczeniu.

Drugi punkt jest dość jasny, dlatego postanowiłam go nie rozbijać na mniejsze kawałki, a skupić się jedynie na pierwszym.

Definicja wspólnego prowadzenia gospodarstwo domowego.

Wyszłam za mąż. Urodziłam dziecko i mieszkam razem z mężem. Czy to wystarczy, by do dochodów nie wliczać dochodów rodziców i rodzeństwa? Należy zauważyć, że jest to bardzo korzystne rozwiązanie, ponieważ zazwyczaj dzięki liczeniu tylko naszych przychodów, tj. studentki i jej męża, są większe szanse na otrzymanie stypendium w największym wymiarze.

Opowiadając na wcześniej postawione pytanie – niestety nie wystarczy. To, czy nadal prowadzimy z rodzicami wspólne gospodarstwo domowe zależy od wielu czynników. W prawie polskim brak jest legalnej definicji tego pojęcia. Aby skorzystać z możliwości powołania się na samodzielność finansową mama studentka musi złożyć oświadczenie. Oświadczenie to jest składane pod rygorem odpowiedzialności karnej. Za fałszywe oświadczenie grozi nam kara, utrata stypendium, konieczność zwrotu pozyskanej w ten sposób pomocy materialnej, a nawet wyrzucenie z uczelni. 

Doktryna i orzecznictwo starają się  wskazać kryteria pozwalające stwierdzić czy dane osoby prowadzą wspólnie gospodarstwo domowe.  Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku  z dnia 27 listopada 2009 r. stwierdził, że przez wspólne prowadzenie gospodarstwa domowego rozumie się nie tylko wspólne zamieszkiwanie, ale także wspólne zaspokajanie potrzeb życiowych. Sam fakt wspólnego zamieszkiwania nie jest przesłanką wystarczającą do określenia, iż konkretne osoby prowadzą wspólnie gospodarstwo domowe. Natomiast zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie – rozstrzygnięcie, czy osoba jest samotnie gospodarującą, czy funkcjonuje jako osoba w rodzinie, nie powinno poprzestawać na ustaleniu przez organ, że mieszkanie składa się z jednego pokoju i kuchni oraz że znajdują się w nim pojedyncze sprzęty związane z gospodarowaniem. Wspólne bowiem korzystanie z tych samych sprzętów i urządzeń nie zawsze przesądza o tym, że osoby wspólnie gospodarują.
           Na podstawie powyższych rozważań można wskazać następujące cechy, które są charakterystyczne dla prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego.
  1. Wspólne prowadzenie domu, wzajemna pomoc i ścisła współpraca w załatwianiu codziennych spraw związanych z prowadzeniem domu. (Np. opłacanie rachunków, robienie zakupów).
  2. Brak pracy zarobkowej i pozostawanie w związku z tym na całkowitym (lub częściowym) utrzymaniu osoby, z którą się gospodarstwo domowe prowadzi.
  3. Stałość sytuacji. Stałość dotycząca aspektów wymienionych w dwóch poprzednich punktach. Należy jednak zaznaczyć, że chwilowe pozostawanie na utrzymaniu osoby, z którą się mieszka, nie oznacza jeszcze prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego.

Zatem aby mama studentka, mężatka, osoba wychowująca małoletnie dziecko mogła złożyć oświadczenie o nieprowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego z rodzicami, jeżeli z tym rodzicami nie mieszka, nie uczestniczy w dbaniu o codzienne sprawy związane z prowadzeniem domu, nie jest na utrzymaniu rodziców. Kiedy nie będziemy na utrzymaniu rodziców? Kiedy utrzymujemy się sami lub prowadzimy wspólne gospodarstwo domowe z inną osobą, np. z małżonkiem.Kończąc warto nadmienić, iż wszystkie powyższe rozważania dotyczą również męża/taty studenta. On również może powoływać się na samodzielność finansową i prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego jedynie z żoną.

Jeżeli nie wiesz jak napisać oświadczenie o nieprowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego z rodzicami, to możesz skorzystać z wzoru, który przygotowałam. Wystarczy, że do mnie napiszesz 🙂

To już wszystko na dziś. Jeżeli masz jakieś pytania spróbuję Ci pomóc. Zachęcam do kontaktu.Jeśli uważasz, że powyższy wpis może się komuś przydać to będę wdzięczna za udostępnienie tego postu. Pozdrawiam 🙂

—————————————————————————————————————————————-
Bibliografia. Przepisy regulujące przyznawanie pomocy materialnej dla studentów finansowanej z budżetu państwa.
  • ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r. poz. 572, z późn. zm.),
  • ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 114, z późn. zm.),
  • rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz. U. poz. 2284),
  • rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 17 lipca 2015 r. w sprawie stypendiów ministra za wybitne osiągnięcia przyznawanych doktorantom (Dz. U. poz. 1051),
  • rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 17 lipca 2015 r. w sprawie stypendiów ministra za wybitne osiągnięcia przyznawanych studentom (Dz. U. poz. 1050).
  • szczegółowy regulamin ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów ustalany przez rektora w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego.
  • Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie  z dnia 27 listopada 2009 r., II SA/Lu 587/09
  • Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 lutego 2009 r., III SA/Kr 864/08
  • http://lexvin.pl/prawo-lexvin/4391/Wspolne-gospodarstwo-domowe
  • http://www.nauka.gov.pl/szkolnictwo-wyzsze/pomoc-materialna-dla-studentow-w-roku-akademickim-2016-2017.html

Wakacje nad wodą – o jakich obowiązkach prawnych powinniśmy pamiętać?

Za oknem lato i afrykańskie upały. Zapowiada się bardzo przyjemny weekend. Sezon kąpielowy w pełni. Ustawa z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych wskazuje, że pod pojęciem sezonu kąpielowego rozumie się określony przez radę gminy w uchwale okres między 15 czerwca a 30 września. Początek sierpnia przypada w połowie sezonu kąpielowego. Nie jedna rodzina zastanawia się nad wyjazdem nad wodę. Każdy z nas dba o bezpieczeństwo swoich pociech czy bliskich. O jakich przepisach prawnych powinniśmy pamiętać wybierając się na plażę? Każdy ma prawo do wypoczynku nad wodą, ale istnieje szereg obowiązków prawnych, które z takim wypoczynkiem się łączą.

Kąpielisko.

Na początku musimy wybrać miejsce naszego wypoczynku. Jadąc na wakacje z dziećmi należy przede wszystkim dbać o ich bezpieczeństwo i wybierać plaże oraz kąpieliska zorganizowane. Miejsca takie powinny spełniać wymogi określone różnymi ustawami czy rozporządzeniami Ministrów.

Według Ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne, kąpielisko to wyznaczony uchwałą rady gminy, wydzielony i oznakowany fragment wód powierzchniowych, wykorzystywany przez dużą liczbę osób kąpiących się, określoną w uchwale rady gminy w sprawie wykazu kąpielisk, pod warunkiem że w stosunku do tego kąpieliska nie wydano stałego zakazu kąpieli.

Kąpieliskiem nie jest: basen pływacki, basen uzdrowiskowy, zamknięty zbiornik wodny podlegający oczyszczaniu lub wykorzystywaniu w celach terapeutycznych, sztuczny, zamknięty zbiornik wodny, oddzielony od wód powierzchniowych i wód podziemnych.

Czym innym jest miejsce wykorzystywane do kąpieli, ponieważ jest to wydzielony i oznakowany fragment wód powierzchniowych, niebędący kąpieliskiem i wykorzystywany do kąpieli.

Rozporządzenie Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 roku warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne w § 8 w punkcie 1 wskazuje, że kąpieliskiem zorganizowanym jest teren położony nad obszarem wodnym, z plażą, na stałe przystosowany do kąpieli, z wyznaczonymi i trwale oznakowanymi strefami kąpieli, wyposażony w urządzenia sanitarne oraz inne urządzenia, jak: pomosty, natryski i szatnie.

Kąpieliskiem prowizorycznym jest natomiast teren położony nad obszarem wodnym z plażą, przystosowany do sezonowego wykorzystania, z miejscem do kąpieli prowizorycznie oznakowanym oraz wyposażony w urządzenia sanitarne.

Bezpieczeństwo na obszarach wodnych.

Nad bezpieczeństwem wszystkich korzystających z kąpieli, na plażach zorganizowanych czuwa ratownik lub zespół ratowników. Przestrzeganie ich poleceń to podstawowa zasada korzystania z kąpieliska.

Zgodnie z ustawą  z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych – osoby przebywające na obszarach wodnych obowiązane są do zachowania należytej staranności w celu ochrony życia i zdrowia własnego oraz innych osób, a w szczególności:

  • zapoznania się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu lub urządzenia i ich przestrzegania
  • stosowania się do znaków nakazu i zakazu umieszczanych przez podmioty
  • zapoznania się i dostosowania swoich planów aktywności do umiejętności oraz aktualnych warunków atmosferycznych;
  • użytkowania sprzętu odpowiedniego do rodzaju podejmowanej aktywności, sprawnego technicznie i zgodnie z jego przeznaczeniem i zasadami użycia;
  • bezzwłocznego informowania odpowiednich służb ratowniczych lub podmiotów, o których mowa w art. 12 ust. 1, o zaistniałym wypadku lub zaginięciu osoby oraz o innych zdarzeniach nadzwyczajnych mogących mieć wpływ na bezpieczeństwo osób.

Kto odpowiada za bezpieczeństwo na poszczególnych obszarach wodnych?

Jadąc nad oznakowane kąpielisko mamy prawo czuć się bezpieczni. Za zapewnienie bezpieczeństwa odpowiada:

1) na terenie parku narodowego lub krajobrazowego – dyrektor parku,
2) na terenie, na którym prowadzona jest działalność w zakresie sportu lub rekreacji – osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która prowadzi działalność w tym zakresie,
3) na pozostałym obszarze – właściwy miejscowo wójt (burmistrz, prezydent miasta)

Na czym polega zapewnienie bezpieczeństwa?

Zapewnienie bezpieczeństwa przez wyżej wymienione podmioty polega w szczególności na:

1) dokonaniu, we współpracy z policją i działającymi na danym terenie podmiotami, o których mowa w art. 12 ust. 1, analizy zagrożeń, w tym identyfikacji miejsc, w których występuje zagrożenie dla bezpieczeństwa osób wykorzystujących obszar wodny do pływania, kąpania się, uprawiania sportu lub rekreacji;

2) oznakowaniu i zabezpieczeniu terenów, obiektów i urządzeń przeznaczonych do pływania, kąpania się, uprawiania sportu lub rekreacji na obszarach wodnych;

3) prowadzeniu działań profilaktycznych i edukacyjnych dotyczących bezpieczeństwa na obszarach wodnych, polegających w szczególności na:

  • oznakowaniu miejsc niebezpiecznych,
  • objęciu nadzorem, we współpracy z policją i podmiotami, o których mowa w art. 12 ust. 1, miejsc niebezpiecznych, w tym miejsc zwyczajowo wykorzystywanych do kąpieli,
  • uświadamianiu zagrożeń związanych z wykorzystywaniem obszarów wodnych, w szczególności prowadzeniu akcji edukacyjnych wśród dzieci i młodzieży szkolnej;

4) informowaniu i ostrzeganiu o warunkach pogodowych oraz innych czynnikach mogących powodować utrudnienia lub zagrożenia dla zdrowia lub życia osób;

5) zapewnieniu warunków do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia.

Zarządzający wyznaczonym obszarem wodnym umieszcza, w ogólnie dostępnym miejscu, informacje dotyczące:
1) zasad korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego;
2) ograniczeń w korzystaniu z wyznaczonego obszaru wodnego;
3) sposobu powiadamiania o wypadkach wraz z numerami alarmowymi.

Skonkretyzowane  obowiązki zarządzającego wyznaczonym obszarem wodnym to:

1) W przypadku kąpieliska

  • wytyczanie strefy dla umiejących i nieumiejących pływać,
  • wydzielanie brodzika dla dzieci;

2) Zapewnienie stałej kontroli wyznaczonego obszaru wodnego przez ratowników wodnych;

3) Utworzenie stanowiska do obserwacji wyznaczonego obszaru wodnego;

4) Wyposażenie w sprzęt ratunkowy i pomocniczy oraz urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze (wzrokowe i słuchowe);

5) Oczyszczanie powierzchni dna obszaru przeznaczonego do pływania lub kąpieli z wszelkich przedmiotów mogących spowodować skaleczenie lub inny wypadek;

6) Upowszechnianie zasad korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego;

7) Zapewnianie przekazywania informacji o dopuszczalności lub zakazie korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego.

Obowiązek zapoznania się z informacjami.

Osoba pływająca, kąpiąca się lub uprawiająca sport lub rekreację na wyznaczonym obszarze wodnym, ma prawo do egzekwowania wszystkich obowiązków zarządzającego wyznaczonym obszarem wodnym. Jednocześnie osoba pływająca, kąpiąca się lub uprawiająca sport lub rekreację, jest obowiązana do zapoznania się z wyżej wymienionymi informacjami, tj. informacjami dotyczącymi:

  • zasad korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego;
  • ograniczeń w korzystaniu z wyznaczonego obszaru wodnego;
  • sposobu powiadamiania o wypadkach wraz z numerami alarmowymi.

Zakazy.

  1. Zarządzający wyznaczonym obszarem wodnym lub osoba przez niego upoważniona może nie wpuścić na ten obszar osoby lub żądać opuszczenia przez nią tego obszaru, jeśli zachowanie osoby wyraźnie wskazuje, że znajduje się ona w stanie nietrzeźwości lub jest pod wpływem środka odurzającego.
  2. Zabrania się prowadzenia w ruchu wodnym statku lub innego obiektu pływającego, niebędącego pojazdem mechanicznym, osobie znajdującej się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka.

Usunięcie statku lub innego obiektu pływającego

Zgodnie z art 30 ustawy o bezpieczeństwie Statek lub inny obiekt pływający może być usunięty z obszaru wodnego, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy prowadziła go osoba znajdująca się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka. Dyspozycję usunięcia statku lub innego obiektu pływającego wydaje policjant. Statek lub inny obiekt pływający wprowadza się do strzeżonego portu lub do przystani, a w przypadku braku dostatecznie blisko strzeżonego portu lub przystani pozostawia się go na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłat za jego usunięcie i przechowywanie.

Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań oraz koszty usuwania i przechowywania statków lub innych obiektów pływających na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat za usunięcie i przechowywanie tych statków lub innych obiektów pływających.
Ustawa wskazuje jednak maksymalną wysokość opłat:

  • usunięcie roweru wodnego lub skutera wodnego – 50 zł oraz za każdą dobę jego przechowywania – 15 zł ;
  • usunięcie poduszkowca – 100 zł  oraz za każdą dobę jego przechowywania – 30 zł ;
  • usunięcie statku o długości kadłuba do 10 m – 120 zł  oraz za każdą dobę jego przechowywania – 50 zł ;
  • usunięcie statku o długości kadłuba do 20 m – 150 zł ; oraz za każdą dobę jego przechowywania – 100 zł ;
  • usunięcie statku o długości kadłuba powyżej 20 m – 200 zł ; oraz za każdą dobę jego przechowywania – 150 zł .

Maksymalne opłaty obowiązują w danym roku kalendarzowym i podlegają corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego.

Kto ponosi koszty usunięcia statku lub innego obiektu?

Koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem statku lub innego obiektu pływającego powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego statku lub innego obiektu pływającego w dniu wydania dyspozycji jego usunięcia. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta. Termin płatności należności ustalonych decyzją starosty, wynosi 30 dni licząc od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna. Odsetki ustawowe za opóźnienie nalicza się od dnia następującego po upływie terminu płatności.

Jeżeli w chwili usunięcia statek lub inny obiekt pływający znajdował się we władaniu osoby dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, osoba ta jest zobowiązana solidarnie do pokrycia tych kosztów. W związku z tym, jeżeli wypożyczyliśmy danego dnia sprzęt od właściciela np. właściciela ośrodka rekreacyjnego i prowadziliśmy pojazd pod wpływem alkoholu to odpowiadamy solidarnie z właścicielem za pokrycie kosztów usunięcia statku i odsetek.

Odpowiedzialność karna za niewłaściwe zachowanie nad wodą:

  • Kara grzywny – osoby, które nie stosują się do polecenia zarządzającego obszarem wodnym lub upoważnionej przez niego osoby i wchodzą na obszar wodny albo nie chcą opuścić tego obszaru.
  • Kara grzywny – osoby znajdujące się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzące w ruchu wodnym statek lub inny obiekt pływający, niebędący pojazdem mechanicznym .
  • Posiadaczom praw jazdy, którzy w stanie nietrzeźwości będą za sterami sprzętu pływającego napędzanego silnikiem, tj. pojazdu mechanicznego np. skutera wodnego, motorówki czy łodzi, poza otrzymaniem grzywny, grozi utrata uprawnień do poruszania się pojazdami mechanicznymi. Na utratę prawa jazdy nie są zagrożeni kierowcy, którzy pod wpływem alkoholu pływali pontonem, kajakiem lub na materacu. W takim przypadku otrzymają mandat i poniosą koszty związane z ewentualnym odholowaniem sprzętu pływającego na którym się znajdują.

Prawo do pomocy w sytuacji wypadku.

W ramach ratownictwa wodnego podejmowane są działania ratownicze, polegające w szczególności na:

1) przyjęciu zgłoszenia o wypadku lub zagrożeniu;

2) dotarciu na miejsce wypadku z odpowiednim sprzętem ratunkowym;

3) udzielaniu kwalifikowanej pierwszej pomocy;

4) zabezpieczeniu miejsca wypadku lub zagrożenia;

5) ewakuacji osób z miejsca stanowiącego zagrożenie dla życia lub zdrowia;

6) transporcie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na obszarze wodnym do miejsca, gdzie jest możliwe podjęcie medycznych czynności ratunkowych przez jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego;

7) poszukiwaniu osób zaginionych na obszarze wodnym.

Podsumowanie.

Miejsca, które wybieramy z przeznaczeniem do opalania i kąpieli, powinny być zawsze wydzielone i sprawdzone pod względem bezpieczeństwa. Nie powinniśmy kąpać się w w zbiornikach wodnych niesprawdzonych przez ratowników, portach, przystaniach, przy zaporach, mostach, ujęciach wody pitnej, w stawach budowlanych, basenach przeciwpożarowych. Bardzo istotne jest przestrzeganie informacyjnych znaków ostrzegawczych, a początkujący pływacy powinni unikać kąpieli w miejscach gwałtownego spadku dna. Kąpielisko powinno być ograniczone specjalnymi bojami, zróżnicowanymi kolorystycznie zależnie od głębokości wody. Zgodnie jednak z przepisami to my znamy siebie i zawsze powinniśmy brać pod uwagę swoje umiejętności pływackie.

Boje czerwone oznaczają, że nie posiadając karty pływackiej, można poruszać się tylko do linii przez nie wyznaczonej. Woda ma tam głębokość ok. 1,2-1,3 metra. To jest najbezpieczniejsze miejsce do kąpieli.
Boje żółte wyznaczają granice kąpieliska. Woda ma tam głębokość ok. 4 metry. Z tej strefy korzystają wyłącznie dobrzy pływacy.

Nigdy nie wolno wchodzić do wody wbrew zakazowi ratownika oraz w czasie, kiedy jest wywieszona czerwona flaga.

Ostatnim obowiązkiem prawnym, o którym należy pamiętać przebywając nad wodą jest – niezakłócanie spokoju innym osobom. Nie należy wszczynać fałszywych alarmów, wbiegać do wody, zaśmiecać wody i terenu. Nie wolno niszczyć znaków żeglugowych odgradzających kąpielisko od szlaku żeglownego, wód otwartych lub miejsc, w których kąpiel jest zabroniona.

W sytuacji, gdy jesteśmy świadkami wypadku musimy postępować ze szczególną rozwagą. Przed przystąpieniem do jakichkolwiek działań należy wezwać służby ratunkowe. Najważniejsze jest zapewnienie bezpieczeństwa sobie, dopiero wtedy można próbować pomagać osobie tonącej. Najbezpieczniejsza akcja ratunkowa to podpłynięcie do tonącego bez wchodzenia do wody np. łodzią.

Mam nadzieję, że wpis okazał się ciekawy i przydatny. Jeśli masz ochotę, podziel się informacjami i postem ze swoimi znajomymi. Pozdrawiam.

 

 

 

Przepisy dotyczące kąpielisk, z których korzystałam przygotowując ten tekst:

  • Ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U z 2017 r. poz. 1121 ),
  • Ustawa z dnia 4 marca 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo wodne (Dz.U. Nr 44, poz. 253),
  • Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 8 kwietnia 2011 r. w sprawie prowadzenia nadzoru nad jakością wody w kąpielisku i miejscu wykorzystywanym do kąpieli (Dz. U. z 2016 r., poz. 1602),
  • Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 kwietnia 2011 r. w sprawie ewidencji kąpielisk oraz sposobu oznakowania kąpielisk i miejsc wykorzystywanych do kąpieli (Dz. U. z 2016 r., poz. 2082),
  • Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 2 lutego 2011 r. w sprawie profilu wody w kąpielisku (Dz. U. Nr 36, poz. 191),
  • Ustawa z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 656 z późn. zm),
  • Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 27 lutego 2012 r. w sprawie wymagań dotyczących wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzęt ratunkowy i pomocniczy, urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze oraz sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne (Dz. U. poz. 261),
  • Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 października 2002 r. w sprawie nadania funkcjonariuszom organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej uprawnień do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 282).
  • Podsumowanie – Poradnik Bezpiecznego Wypoczynku – Poradnik dla organizatorów wypoczynku dla dzieci i młodzieży oraz dla rodziców wysyłających dziecko na wypoczynek, Ministerstwo Edukacji Narodowej, Warszawa 2015